दारुड़ी Poem.

दारु काय गोष्ट आहे

मला अजुन कळली नाही कारण प्रत्येक पीणारा म्हणतो           मला काहीच चढली नाही सर्व सुरळीत सुरु असताना        लास्ट पेगपाशी गाडी अडते दर पार्टीच्या शेवटी           एक क्वार्टर कमी पडते पीण्याचा प्रोग्राम म्हणजे जणु     विचारवंतानची गोलमेज परीषदच भरते रात्री दीलेला शब्द प्रत्येकजण        सकाळच्या आत विसरतो मी इतकीच घेणार असा        प्रत्येकाचा ठरलेला कोटा असतो पेग बनवनारा त्यदिवशी      जग बनवनार्‍यापेक्षा मोठा  असतो स्वताच्या स्वार्थासाठी    प्यायच्या आग्रहाचा कार्यक्रम घडते दर पार्टीच्या शेवटी           एक क्वार्टर कमी पडते पीण्याचा  कार्यक्रम  पीणार्‍याला         दरवेळेस नवीन पर्व असते लोकांना अकँडेमीपेक्षा      पीण्याचा   क्षमतेवर गर्व असते आपण हीच घेतो म्हणत    ऐकमेकाचे ब्रँडप्रेम जागवतात वेळ आली आणि पैसा नसला की      देशीवरही तहान् भागवतात शेवटी काय दारु दा‍रु असते        कोणतीही चढते दर पार्टीच्या शेवटी        एक क्वार्टर कमी पडते पीणार्‍यामध्ये प्रेम हा           चर्चेचा पहीला वीषय आहे देवदासचे खरे प्रेम पारो की दारु         मला अजुन संशय आहे   प्रत्येक पेगमागे तिची            आठवण दडली असते हा बाटलीत बुडला असतो           ती चांगल्या घरी पडली असते तीच्या आठवणीत थर्टीची लेवल          लगेच सिक्स्टीला भीडते दर पार्टीच्या शेवटी         एक क्वार्टर कमी पडते   चुकुन कधीतरी गंभीर          वीषयावरही चर्चा चालतात सर्वजण मग त्यावर           Phd. केल्यासारखे बोलतात प्रत्येकाला वाटतेकी त्यालाच        यामधले जास्त कळते ग्लोबल वार्मिंगची चर्चा      गावच्या पोटनीवडणुकीकडे वळते जसा मुद्दा बदलतो          तसा आवाज वाढते दर पार्टीच्या शेवटी         एक क्वार्टर कमी पडते फेकणे, मोठेपणा दाखवणे याबाबतीत्           यांच्यासारखा हात नाही एरवी सींगल समोसा खाणारा         गोष्टीत पीझ्झाशीवाय् खात नाही पैशे पैशे काय आहे ते फक्त          खर्च करण्यासाठीच असतात पेगजवळ झालेली अशी गणिते    सकाळी चहाच्या कटींगपाशी फसतात रात्री थोडी जास्त झाली        मग त्याला कळते दर पार्टीच्या शेवटी          एक क्वार्टर कमी पडते यांच्यामते मद्यपान हा       आयुष्याचा महत्वाचा पार्ट आहे बीयर पीण्यामागे सायन्स       तर देशी पीण्यामागे आर्ट आहे यामुळे धीर येते ताकद येते ...         ...यात वेगळीच मजा असते आयुष्यभराचा मावळा माणुस           त्या क्षणी राजा असतो   दारुमुळे आपल्याला घराच्या          चिवड्याचे महत्व कळते दर पार्टीच्या शेवटी          एक क्वार्टर कमी पडते   म्हणून सांगतो कि standby 31st साठी अजून एक क्वार्टर घरी ठेवा मित्रोहो!

आई तू का ग सोडून गेली मला...

आई तू का ग सोडून गेली मला ..
हे जग खूप वाईट आहे जगू देत नाही एकट्याला..
मला सतत तुझी आठवण येते एका एका क्षणाला..
कोणीच नाही ग तुज्या पिल्लाचे अश्रू पुसायला..
खूप खूप रडतो रात्री घेऊन उशीला.....

आई तू का ग सोडून गेली मला ..
ये न ग मला कुशीत कुशीत घ्यायला..
माझे बाळ खूप हुशार म्हणायला....
ये न ग मला घास भरवायला ..
एक घास चिऊ चा म्हणत खाऊ घालायला..



आई तू का ग सोडून गेली मला ..
कोणीच नाही इथे मला ओरडायला..
बाळा अभ्यास कर म्हणून सांगायला ..
कोणीच नाही इथे माझ्याशी खेळायला..
पाय दुखल्यावर दाबून द्यायला...



आई तू का ग सोडून गेली मला ..
न icecream खावसे वाटते ना हि केक
कोणीच नाही माझे लाड पुरवायला ...
कसे कसे होते ग रोज झोपताना..
कोणीच नाही पाठीवरून हात फिरवायला..

विदुषक

 रोज तो आपल्या चेहऱ्यावर make up करून एक मुखवटा चढवतो अन स्वतःचा तमाशा करून घ्यायला श्रोत्त्यांसमोर येतो... माणसं पण अगदी खुशीने पैसे मोजून त्या विदुषकाचा तमाशा होतांना पाहायला जातात ...

तो बिचारा वेडावाकडा नाचतो, पडतो-धडपडतो, उंचावरून खाली पडतो अन माणसं त्याच्या लाचारीवर मनभरून हसतात त्याला टाळ्या देतात... दुसऱ्याच्या लाचारीवर हसण्याची माणसांची ही जुनी सवय... तमाशा संपला की मग सगळे निघून जातात.... उरतात फक्त त्या रिकाम्या खुर्च्या ... पण विदुषकाला त्या जास्त जवळच्या वाटतात..

 

कारण त्या कमीतकमी त्याच्यावर हसत तर नाहीत.. मग तो विदुषक आपला मुखवटा उतरवतो आणि आपल्या घराकडे जायला निघतो.. पण तिथे त्याला दिसतात व्यावहारिक जगात राहणारे हे दुसरे विदुषक... लोकांनी आपला तमाशा पहावा यासाठी बंगला, गाडी, पैसा यासारख्या status symbols चा make up करणारे.. तेंव्हा त्याच्या मनात एकच विचार येतो...

 

यांना कधी कळेल की एकदा का तमाशा संपला अन हा make up उतरला की विदुषकाच सोंग घेणारा प्रत्येक जण एक सामान्य माणूस होतो... अन सामान्य माणसाला शक्यतो कोणी ओळखत नाही...

 

 

सर्कशितला विदुषक ...

by and for ; एक एकटा एकटाच...