पोट

फार वर्षापूर्वीची गोष्ट आहे...........

देवाने पृथ्वी निर्माण केली,..... तिथे राहणाऱ्या विविध प्राणी पक्ष्यांची उत्पत्ती केली. सारे नवीन,........... सगळे प्राणी पक्षी एकमेकांकडे कुतूहलाने पाहत होते, एकमेकांशी ओळख करून घेत होते.
जो तो समोर येणाऱ्या प्रत्येक जीव जनावरच्या विशिष्ट रचनेवर आश्चर्य व्यक्त करत होता. कोणाचे कान मोठे, कोणाची मान लांब, कोणी अवाढव्य तर कोणी अगदी इवलेसे.

 चर्चा, ओळख पाळख सुरु होती. आणि विशेष म्हणजे या सगळ्यानमध्ये माणूस सुद्धा होता.
माणसाकडे कुतूहलाने पाहत सगळेच म्हणत होते, "हा प्राणी फारच सुंदर आणि आपल्याहून हुशार आहे."
हे माणसाने ऐकलं आणि फार खुश झाला.

आपली स्तुती ऐकता ऐकता त्याला स्वतः बद्दल काही तरी वेगळा ऐकू आलं.......... काही हत्ती त्याच्या बद्दल बोलत होते.
न राहून त्याने एका हत्ती ला विचारल. "तुम्ही माझ्याबद्दल बोलताय का ?"
हत्ती: "हो......... म्हणजे बघ ना, देवाने आम्हाला सर्वांना एवढा मोठ्ठा पोट दिलाय आणि तुला फक्त वितभर."
हे ऐकून सगळ्यांनीच सहमती दर्शवत म्हटले "हो, हे चुकीच आहे."
हे ऐकून माणूस नाराज झाला.

रागाने तो पुन्हा देवा जवळ गेला, आणि विचारू लागला, "देवा माझ्यावर हा अन्याय का ? त्या सर्व जनावरांना एवढा मोठ पोट दिलंस, मग मला इतका लहान का ?"

देव: "तू नको चिंता करू , मी तुला जेवढं पोट दिलंय ना ते योग्यच आहे . विश्वास ठेव."
माणूस: "नाही, ते काही नाही. तू दुजा भाव करतोयस देवा, मला हि इतरांसारखं मोठ पोट हवंय. मी नाही ऐकणार."
देव: "बर ठीक आहे, देतो मी तुला मोठ पोट. पण एक गोष्ट !"
माणूस: "काय देवा ?"
देव: "मी तुला आता दिलेलं पोट आहे ना ते आधी पूर्ण भरून ये. ते भरलं कि तू मला सांग. मी लगेच तुला मोठ पोट देईन."
हे ऐकून माणूस कुश झाला आणि आनंदाने पृथ्वीवर परतला.
पण मग पुढे काय झाल ?............................................

कित्येक वर्ष, भला मोठा काळ, चार युग लोटली, कलियुग आलं............... आणि या युगात तर माणूस खातोच आहे................. पण अजून तो देवाला सांगायला नाही गेलाय कि देवा माझ पोट भरलंय.........
काय ? पटतंय ना आजची परिस्थिती पाहून ?

 

स्त्रोत:- जयेश विसपुते.

संवाद

 एकदा एका साधुने त्याच्या शिष्यांना विचारले, "आपण रागात असताना जोरात ओरडतो किंवा कोणाशी भांडण झाले असल्यास आपोआप आपला आवाज वाढतो, असे का ?". सर्व शिष्य विचार करु लागले. एक शिष्याने उत्तर दीले, "रागावलेले असताना आपण स्वतःवरचे नियंत्रण हरवुन बसतो, आणि म्हणुनच कदाचीत ओरडून बोलतो." 

 यावर साधुमहाराज म्हणाले, " पण ज्या व्यक्तीवर आपण रागावलेले असतो ती समोरच असते तरीसुध्दा आपण ओरडतो। जरी सौम्य आणि मृदु आवाजात बोलणे शक्य असले तरीदेखील रागात आपण चढ्या आवाजातच बोलतो". यावर सर्व शिष्यांनी विचार केला आणि आपापल्या परीने उत्तर देण्याचा प्रयत्न केला, मात्र कोणत्याच उत्तराने साधुचे समाधान झाले नाही. शेवटी साधुमहाराजांनी स्वतःच उत्तर दीले. ते म्हणाले , " जेव्हा दोन व्यक्ती एकमेकांवर रागावलेल्या असतात तेव्हा त्यांच्या मनांमध्ये अंतर वाढलेले असते आणि हेच अंतर भरुन काढण्याकरीता ते चढया आवाजात बोलतात."

"आता मला सांगा की जेव्हा दोन व्यक्ती परस्परांच्या प्रेमात असतात तेव्हा अतीशय हळू आणि शांतपणे बोलतात, असे का?" असा प्रश्न विचारुन मग स्वतःच उत्तर देत ते म्हणाले," कारण त्यांची मनं जवळ आलेली असतात. दोन मनांतील अंतर कमी झालेले असते. आणि जसजसे दोन व्यक्तीमधील प्रेम वाढु लागते तसतसे त्यांच्यातील संवाद इतका सुलभ होउन जातो की सर्वच गोष्टी बोलण्याची देखील आवश्यकताच भासत नाही. फक्त नजरेतुनच किंवा देहबोलीतुनच ते आपल्या साथीदाराला काय म्हणायचे आहे ते ओळखतात.

शिकवण - परस्परांत वादविवाद आणि भांडणतंटे होतच राहतात मात्र कीतीही वादविवाद असला तरी मनामनातील अंतर वाढु देउ नका। तसे होउ दील्यास दोन व्यक्तींमधील दरी इतकी मोठी होइल की पुन्हा ती मिटवणे कधीच शक्य होणार नाही.

 

By  एक एकटा एकटा

चौथा आश्रम

समुद्र किनाऱ्यावर छोटे बहिण भाऊ वाळूचं घर बनवण्यात मग्न होते...

"थांब दादा असं नाही...... इथे आपण गाडी ठेवायची." त्यांचा खेळ कल्पना पाहताना त्यांच्या आईला फार बर वाटत होत.

 "आई बघ हं, ही रूम माझी, ही ताई ची, आणि ही तुझी. किती छान आहे ना आपलं घर?" आपण बनवलेलं घर आपल्या आईला कौतुकाने दाखवत मुलगा म्हणाला. इतक्यात त्याचे बाबा मुलांसाठी आईस क्रीम घेऊन आले, आणि विचारलं "आणि माझी रूम रे? मी कुठे राहायचं ?"

निरागसपणे त्या छोट्या जीवांनी उत्तर दिलं, "बाबा तुम्हाला कशाला हवीये रूम ? तुम्ही कसं आजोबांना वृद्धाश्रमात पाठवलंत, आम्ही पण तुम्हाला पाठवणार. बाबा म्हातारे झाले कि त्यांना वृद्धाश्रमात पाठवतात ना ?"

हे ऐकून त्या बापाला आपल्या केलेल्या कर्माची फळ दिसू लागली. विचार चक्र जोरात फिरू लागलं....... 'हे आपण काय शिकवलं?'
विचार चक्राची गती वाढत गेली आणि तो बाप चक्कर येऊन तिथेच थंड पडला.
.
.
विचार करा...... आपण जसे वागतो त्याचेच अनुकरण करत आपली पुढची पिढी घडतेय. कर्म प्रमाणे फळ मिळतंय....... सावधान व्हा!

युगान युगे चालत आलेल्या तीन आश्रमा नंतर चा हा मनुष्याने कलियुगात शोधून काढलेला चौथा आश्रम..... 'वृद्धाश्रम'.

कुठे तरी आपण सावध झालंच पाहिजे.........

 

- जयेश विसपुते.