Jayesh Gujrati's Blog (in Marathi): February 2013

Search

Tuesday, February 26, 2013

माँ...


एक माँ थी जिसका एक लड़का था, बाप मर चुका था। माँ घरो में बर्तन मांजती थी बेटे को अपना पेट काटकर एक अच्छे अंग्रेजी स्कूल में पढ़ाती थी। एक दिन स्कूल में किसी बच्चे ने उसके लड़के के आँख में पेंसिल मार दी, लड़के की आँख चली गई। डाक्टर ने कहा ये आँख नहीं बचेगी दूसरी लगेगी। तो माँ ने अपने कलेजे के टुकड़े के लिए अपनी एक आँख दे दी। 


अब वो देखने में भी अच्छी नहीं थी। बेटा उसको स्कूल आने को मना करता था क्योंकि वो देखने में अच्छी और पढ़ी लिखी नहीं थी ऊपर से एक आँख भी नहीं रही, उसे अपनी माँ पर शर्म आती थी, कभी लंच बॉक्स देने आती भी थी तो मुह छुपा कर और अपने को नौकरानी बताती थी। अपने बच्चे की ख्वाइश पूरी करने को वो दिन रात काम करती लेकिन बेटे को कमी महसूस नहीं होने देती।

बेटा जवान हुआ, एक  सरकारी अधिकारी बना उसने लव मैरिज की। उसने अपनी माँ को भी नहीं बुलाया और अलग घर ले बीबी के साथ रहने लगा माँ बूढी हो रही थी बीमार भी रहने लगी। लेकिन लड़का अपनी पत्नी और हाई सोसाइटी में व्यस्त रहने लगा उसे माँ की याद भी नहीं आती थी।
 

माँ बीमार रहती लेकिन दिन रात अपने पुत्र की सम्रद्धि और उन्नति के लिए भगवान् से दुआ  मांगती रहती कुछ पडोसी माँ का ख्याल रखते। एक बार वो बहुत बीमार पड़ी तो उसने अपने बेटे को देखने की इच्छा जाहिर की लोग लड़के को बुलाने गए तो, वो अपनी बीबी के साथ कहीं टूर पे घुमने जा रहा था वो नहीं आया उसने कुछ पैसे इलाज़ के लिए भेज दिए, लेकिन माँ का इलाज़ तो उसका बेटा था जिसको मरने से पहले देखना चाहती थी उसे प्यार देना चाहती थी, वो फिर भी बेटे का इन्तेजार करती रही, उसके कलेजे का टुकड़ा उसके आशाओं के टुकड़े कर रहा था। 

वो आया लेकिन तब तक माँ मर चुकी थी उसके हाथ में एक फोटो था लड़के का वही बचपन की स्कूल ड्रेस बाला फोटो धुन्दला गन्दा सा जिसे हर वक्त सीने से लगाये रहती थी, आज भी सीने से लगाये थी, लेकिन मरते दम तक वो अपने कलेजे के टुकड़े को कलेजे से न लगा सकी।

दिन बीते वक्त बदला लड़के का कार से एक्सिडेंट हुआ इस एक्सिडेंट में उसकी दोनों आँख चली गई चेहरे पर चोट लगने से कुरूप लगने लगा दोनों पैर बेकार हो गए चलने में लचार हो गया। पत्नी अमीर घर की लड़की थी, वो दिनों दिन पति से दूर होने लगी क्योंकि पति अब भद्दा और विकलांग था, और एक दिन वो पति को छोड़ कर चली गई। 

तब बेटे को माँ की याद आयी ,की कैसे उसने अपने बेटे के लिए अपनी एक आँख दे दी जीवन के आखरी समय तक वो उसकी फोटो को सीने से लगाये रही, और वो उसको अपनी पत्नी और हाई सोसाइटी के लिए माँ को याद भी नहीं करता था आज ईश्वर ने उसे बता दिया की माँ का प्यार असीम होता है, निस्वार्थ होता है, दुनिया में उससे ज्यादा प्यार करने बाला कोई नहीं ,वो लेटे लेटे यही सोंच रहा था और रो रहा था की ईश्वर ने शायद माँ के प्यार की क़द्र न करने की सजा दी लेकिन शायद माँ स्वर्ग में भी उसकी इस हालत को देख तड़प उठी होगी 

"माँ" जीवन का अनमोल और निस्वार्थ प्यार है किसी और के प्यार के लिए उसे मत ठुकराना।

 

Friday, February 22, 2013

"अनाथ"

यहीं कहीं, कहीं गहरे सन्नाटे में, ख़ामोश निगाहों ने कुछ कहना चाहा 
लफ्ज न थे जुबान पर, तो बस आँखों  ने ही कुछ समजना चाहा । 

नन्हे हाथों ने उंगली थाम चलना चाहा
नाजुक कदमो ने आगे बढ़ाना चाहा,
रो-रो कर जिद को मनवाना चाहा,  
माँ के हाथों से निवाला और बाबा का दुलार चाहा,
बस अपने लिए छोटा-सा आशियाना चाहा । 

 
पलको ने छुप-छुप कर सब कुछ कहना चाहा,
फिर ना समझ दिल को समझाना चाहा,
आंसू पोछ कर मुस्कुराना चाहा,
कभी मन मार कर सिसक-सिसक कर रोना चाहा,
बस माँ की ममता और बाबा का दुलार चाहा । 

लोरी सुन रातों को सोना चाहा,
गलतियों पर फटकार, फिर आँचल में छुपना  चाहा,
 ममता की धरा मैं बहना, और अमृत को पीना चाहा,
बाबा का हाथ सर पर, और अभिमान से जीना  चाहा । 

उस अहसास को पाना चाहा,
जन्नत मैं जीना चाहा,
खुद को महफूज रखना चाहा,
रूठी माँ को मनाना चाहा,
बाबा के लिए कुछ बनना चाहा । 

पर बेखबर थे जिस सच से, दुनिया ने हमें उससे मिलाना चाहा 
बस... एक लफ्ज , और जिंदगी ने खुद को कोसना चाहा 
जब "अनाथ" कहकर, सबने हमारा दिल दुखाया
जाने क्यूँ हमें इतना रुलाया, फिर इस दिल ने खुद को तनहा पाया...
और खुद से रूठकर  बस...
बस...  ख़ामोश रहना चाहा । 



- by पूनम चौधरी, नासिक 
(या कवितेला "Rainbow Youth Festival 2012" मध्ये "First Prize" मिळाले होते। ) 


 

Thursday, February 21, 2013

जेव्हा मी १५ आणि तू ११ वर्षाची होतीस...

जेव्हा मी १५ आणि तू ११ वर्षाची होतीस... 
मी म्हणलो...
"माझ तुझ्यावर खूप प्रेम आहे
तू विचारलस 
"ते काय असत ..?"

... आठवतंय..? 
मी २५ व्या वर्षी तुला म्हणालो 
"मी तुझ्यावर खूप प्रेम करतो..."
तू म्हणालीस...
"मला एकटी तर नाही ना सोडणार..?" आणि अलगद माज्या मिठीत विरघळलीस...!!



३५ व्या वर्षी... जेव्हा एकदा मी रात्री उशिरा घरी आलो... 
तू आणि मी सोबतच डिनर घेतलं... मी तुला जवळ ओढून म्हणालो...
"I love you...!!
तू माझ्या कपाळावर ओठ टेकवत म्हणालीस..
"I know that.." पण सकाळी मुलांचा पेपर आहे... 

उशीर नको व्हायला आता जास्त... आता झोपू यात लवकर...!!

माझ्या ५० व्या वाढदिवशी…

सगळे पार्टी मध्ये गुंग असताना, मी हळूच म्हणालो...
"I love you very much"
तू हसत हसत म्हणालीस ...

"माहित आहे, अगदी २० वर्ष आधी पासून माहित आहे...
आणि पुन्हा तुझ्या विश्वात रंगून गेलीस...!!

तेव्हा मी ६० वर्षाचा झालो होतो...
आपल्या मुलाच्या लग्नात तू घातलेली पैठणी पाहून मी म्हणालो...
"छान दिसतेस..." आणि अलगद तुला जवळ करून म्हणालो... 

"तू मला खूप आवडतेस आणि माझ तुझ्यावर  खूप प्रेम आहे..."
तू मला बाजूला सारत म्हणालीस...
"ते ठीक आहे हो...!! पण सगळ व्यवस्थीत अरेंज झालय ना..?"

मी आत ७५ वर्षाचा... 

आराम खुर्चीवर बसून.... आपला जुना अल्बम बघत होतो...
तू स्वेटर वीणत होतीस... नातवासाठी. मी म्हणालो 

"माझ तुझ्यावर अजून हि तितकच प्रेम आहे ..!"
आणि तू म्हणालीस....

"माझ पण तुझ्यावर आजही तितकच प्रेम आहे जितक तुला होकार देताना होत..."

माझ्या हातातील तो आठवणींचा साठा असलेला अल्बम पूर्ण भिजून गेला...
डोळ्यातून पडणारे थेंब अनावर होत होते... कारण आज इतक्या वर्षांनी... तू हि म्हणाली होतीस कि,

तू सुद्धा माझ्यावर प्रेम करतेस म्हणून...!!

*
*
*
*
*
*
(फक्त प्रेम पुरेसे नसते... कारण तुमच्यावर प्रेम करणाऱ्या व्यक्तीला काहीच नको असत...त्याला ओढ असते ती फक्त ते शब्द ऐकायची जे सांगतात ... "हो माझ पण तितकच प्रेम आहे तुझ्यावर...जितक तुझ माझ्यावर आहे..." म्हणून जेव्हा पण संधी मिळेल सांगायला चुकू नका....तुम्ही सुद्धा प्रेम करतात ते...)

Friday, February 15, 2013

अरे माझ लग्न ठरलं...

आज तिचा फोन आला..
शब्दाऐवजी अश्रूंच्या हुंद्क्याचा आवाज झाला ..

स्वतःला सावरून तिन सांगितलं,

  "अरे माझ लग्न ठरलं..."
 
 



 ती सावरली पण तो क्षणात ढासळला..
अन मग दोघ्यांच्या आसवांपुडे पावसाचा वर्षाव कमी वाटू लागला..

शब्द सगळे हवेत विरले...

ती म्हणाली 

"माफ करशील ना रे मला ?? "

तो म्हणाला  

"आपराध्यासारखी माफी का मागतेस?
कर्तव्यपूर्ती  करून तू आई-वडिलांचा मन राखातेस..
या जन्मी नाही झालीस माझी..
तरी पुढच्या जन्मी तुझ्यावर फक्त माझा हक्क असेल...
"

हे ऐकून म्हणाली 

"हृदयाच्या कप्यात आठवनीच्या कोपऱ्यात फक्त तुझी प्रतिमा असेल..."
धीर देऊन त्यान तिचा फोन ठेवला..

कुणाला अश्रू दिसू नयेत म्हणून तो पावसात जाऊन उभा राहिला...

Thursday, February 14, 2013

एकतर्फी प्रेमाचा विचार करशील?

मी तुज्या वर प्रेम करायला थकणार नाही...
मी तुजी काळजी घ्यायचे कधी सोडणार नाही.. 

तू माज्यावर प्रेम करत नाही, म्हणून काय झाले..
मी तुज्यावर जीवापाड प्रेम करतो..
हे तुला मान्य करावेच लागेल..



तुला मी तितकासा आवडत नसलो.., म्हणून काय झाले .. 
मी तुज्याशिवाय जगू शकणार नाही ..
हे तुला समजावेच लागेल.. 


मी तुज्या येण्याची वाट पाहून थकणार नाही..
तू येशील आणि हि आशा कधी सोडणार नाही.. 


तुला माज्या भावना कळत नसतील, म्हणून काय झाले...
मी समजेन तुजी मजबुरी..
तुला माज्याशिवाय जगता येत असले, म्हणून काय झाले...
मी समजेन माझी प्रेम कहाणी अधुरी.. 


मी तुला समजावता समजावता थकणार नाही ..
माजे मन तुला समजल्याशिवाय राहणार नाही .. 


मी तुला आयुष्यभर समजावत राहीन..

पण एकदा तरी...
या एकतर्फी प्रेमाचा विचार करशील?
मी तुज्या खुशीसाठी तुला सोडेन ..

 

पण एकदा तरी...
या प्रेमवेड्याला मनात आणशील?



by unknown

Wednesday, February 13, 2013

हरवले मी स्वर माझे. . .

तो. . . 
वय २५, तसा मुळचा मुंबईचा, पण शिक्षणासाठी पुण्यात जोश्यांकडे राहायचा

ती. . .

वय २२, नृत्य  शिकायची, आई, वडील आणि लहान भावाबरोबर पुण्यातच रहायची
 





तिचा नकार. . .
पण तो तिचं मन वळवण्याच्या प्रयत्नात आजही तिच्या पाठी...

ती घराजवळ पोहोचते, पाठीमागून तो येतच असतो.
शेवटी हतबल होऊन ती

"तुला नक्की हवंय तरी काय?"
"तुझ्या प्रेमाशिवाय दुसरं काय"
"माझ लग्न ठरलंय, निर्णय झालाय"
"तू आनंदी आहेस?"

"हुम्म"
 "नक्की?"
"हुम्म" ती होकारार्थी मन हलवते
मागे वळतो पाठी तिचे बाबा उभे असतात..., त्यांचा गैरसमज..., आणि... डोळ्यावरचा चष्मा खाली पडतो आणि फुटतो... गालावरचा हाथ तसाच राहतो... बाबा तिच्या जवळ येतात आणि दोघे हि नजरे आड होतात... तिला अखेरच बघत... तो नाहीसा होतो... 

अंधार पडू लागतो... रस्त्यात समोरून येणारी गाडी त्याला अस्पष्ट दिसते... अंगावर येणारा प्रकाश... एक निमिष...  आणि मग सर्वत्र अंधार...

 

 दोन महिने उलटतात... फासे हळू हळू पालटू लागतात... दोन दिवसावर लग्न. पण ती गेले दोन दिवस त्याचाच विचार करतेयतिलाही कळत नाहीय अस का होतंय. त्या दिवशी ती बराच वेळ त्या रस्त्यावर ताटकळत उभी होती. आत्ता दिसेल, नंतर दिसेल पण दिसलाच नाही. कॉलेजमध्ये तो बरेच दिवस आलाच नव्हता. जीवाचं काही बर वाईट तर करून नाही ना घेतलं. ती फार बैचेन झाली. शेवटी जोश्यांकडे पोहोचते. त्याच मोठा अपघात झाल्याच कळत. ती त्याचा नंबर घेते. घाबरत घाबरत त्याला फोन लावते. रिंग वाजते. फोनही उचलला जातो. तो तिचा आवाज ओळखतो. ती रडत असते. रडत रडत बोलत असते.

त्याच्या मनात अनेक विचार येऊन जातात. धूसर धूसर अनेक प्रश्न ठेऊन जातात.

तो काहीच बोलत नाही. दोघेही भावनाविवश होतात. तो फोन ठेऊन देतो.
ती फोनकडे बघत राहते. तो बोलला का नाही.

दोन दिवसावर लग्न. . .

आता तिला सगळ असह्य होत चाललंय. त्याला भेटण गरजेच आहे, कोणत्याही परिस्थितीत. ती मुंबईला जाण्याचा निर्णय घेते. त्याच्या घरी पोहोचते. तो आत्ताच पुण्याला निघाल्याच कळत. तातडीने पुण्याची वाल्व्हो पकडते. सीट जवळ येते. आणि जे पाहते त्यावर तिचा विश्वासच बसत नाही.

तो समोर असतो. . .
काही बोलायला तिच्याकडे शब्दच नसतात...

तो एक कागद घेतो... त्याचावर काही तरी गिरवतो आणि तिच्या हातात देतो...
 

हरवले मी स्वर माझे रात्रीत त्या एक...
आहेत गोठले कंठी शब्द ते शब्द अनेक...
भावनेत माझ्या असतील सर्व शब्द...
कळतील तुला का ते बोल.... निशब्द.....

भान हरपते. . .


कंठातील शब्द कंठात कोचणार का...?
प्रेम तुझे शब्दात मोजणार का...? 

कागद निसटतो. . .

आणि दोघ एकमेकांना मिठीत घेत पुढच्या मार्गाला लागतात...


- Unknown 

Read This Heart Touching Stories