Friends Forever...

संध्याकाळचे ५ वाजलेत. सर्वजण वैभवच्या 'रूम' वर. अभ्यास करून कंटाळलेत.... चहा करण्यासाठी दुध आणायच आहे. तेव्हाचा हा प्रसंग...

सागर नेहमीच कोणाची ना कोणाची नक्कल करत. कधी हैद्राबादी बोले तर कधी खानदेशी किंवा अजून काही. पण एकदा भूमिका घेतली की शेवटपर्यंत त्यावर मजबूत पकड. आज त्याच्या अंगात श्रीमंत पेशवे संचारलेले.  विशाल बेडवर कसलीशी कादंबरी वाचत पडला आहे. सुश्या जरनल पूर्ण करत बसला आहे. बाकी सगळे काही ना काही लिहीत बसले आहेत....

वैभव:- ए विशल्या, दुध आण जा....
विशाल:- मी नाही जाणार. मी पुस्तक वाचतोय... (खुपच गंभीर पणे पुस्तक वाचतोय अशा दिखाव्यात )
वैभव:- जा रे, त्या दुकानवाल्या मारवाड्याची पोरगी चिकनी आहे...
सागर:- (श्रीमंतांच्या स्टाईल मध्ये) जा विशालपंत. मारवाड तुम्ही काबीज करणे अशी श्रींची... सॉरी-सॉरी श्रीमंतांची इच्छा आहे.. (चुकून १६०० मध्ये गेला हा....)

 विशाल:- बघ मग पोरगी म्हणाल्यावर मी लगेच येणार नाही..
वैभव:- तु असा किती वेळ टिकणार रे झंगुर.....(हश्या....)
सागर:- पंत, म्हणजे आमच्या कानी आले ते सत्यच आहे तर.... आपण दोन 'बा' साठी काहीही करू शकता??? (तेवढ्यात कोणी म्हणाल 'बाई' आणि 'बाटली' रे)
सुश्या:- तो बाई प्रकरणातच एवढा गुंतलाय, बाटली पर्यंत जाईल अस काही वाटत नाही.
विशाल:- अशा खाजगीतल्या गोष्टी सभेत मांडू नये श्रीमंत, मी जातो पण ह्या वैभ्यावर एक लाथ घाल.
(सागर वैभवच्या पृष्ठभागावर जोरात लाथ घालतो. वैभव 'आयो आयो' करत 'भ' ची बाराखडी चालू करतो)
सागर:- (त्याच्या शिव्यांना प्रत्युतरही ऐतिहासिक भाषेत ) खबरदार अपशब्द वापराल तर... आम्ही तुमच पानिपत्य करू...
सुश्या:- (लिहिता लिहीताच खाली मान घालून ) पानिपत्य नाही पारिपत्य.... हा पहिला बाजीराव की दुसरा रे?????
सागर:- कोणता का असेना, श्रीमंत मिन्स श्रीमंत... नो क़्वेस्शन.... (मग वैभवला उद्देशून) अरे त्या काळात राजांनी कानाखाली मारली तरी देव प्रसन्न झाला असे समजायचे....
विशाल:- तू ह्याच्या कुठे लाथ मारलीस??? मग ह्याला 'कामदेव' प्रसन्न होईल... (सगळे हसायला लागतात)
वैभव:- (सगळ्यांचा आपल्यावरील हल्ला वाचवण्यासाठी विषय बदलून) ए तो सुश्या सुमडीत बसलाय. जा दुध आन सुश्या...
सुश्या:- पैसे नाहीयेत राव सुट्टे, बघ.. (सुश्याच्या पाकिटात सुटे १० ची नोट सापडते).. ए ती नाही, ती लकी नोट आहे. ट्रेन मध्ये एका
छक्क्याला दिली तर त्याने ('त्याने' म्हणाव की 'तिने' या गोंधळात) परत दिली... म्हणाला -'ले, आज तक किसी को वापस नाही दिया'... तेव्हापासून माझं पाकीट नेहमी भरलेल असतं... (छाती फुगवून)
(सगळेजण माना वळवून, गंभीरपणे त्याचा किस्सा ऐकत असतात. तेवढ्यात ती शांतता भंगत....)
विशाल:- बरोबर पूर्ण ट्रेन मध्ये त्याने आपला माणूस बरोबर ओळखला (सगळेजण सुश्यावर हसायला लागतात. सुश्या गुपचूप दुध आणायला जातो... दारापाशी गेल्याबर मागे वळून...)
सुश्या:- अरे अजून दहा द्या, हे कमी पडतील.
वैभव:- अरे एकदा 'टाळी' वाजव ते सुद्धा परत येतील....... (लोळून लोळून हसत....)
 

by: निलेश (Facebook)

शाळेतलं प्रेम ?

शाळेत असतान मीही एकदा पडलो होतो प्रेमात
कळलंच नाही, 'काय बघितलं होतं कुलंकर्ण्याच्या हेमात?

कुलंकर्ण्याची हेमा म्हणजे शंभर नंबरी सोनं
नाकावरती सोडावॉटर आणि मागे वेण्या दोन

 

वारं आलं तर उडून जाईल अशी तिची काया
रूप पक्क काकूबाई... पण अभ्यासावर माया

गॅदरिंगमध्ये एकदा तिनं गायलं होतं गाणं
तेव्हापासून तिच्या घरी वाढलं येणं जाणं

नारळीपौर्णिमेला तिनं मला नारळीभात वाढला होता
हातात तिच्या राखी बघून मीच पळ काढला होता

नको त्या वयात प्रेम करायची माझी मस्ती जिरून गेली
शाळेमधील प्रेमकहाणी शाळेमध्येच विरून गेली

थोड्याच दिवसांत वेगळं व्हायची वेळ आमच्यावर आली होती
मित्रांकडून कळलं, हेमाच्या वडीलांची बदली झाली होती

पुलाखालून दरम्यानच्या काळात बरचं पाणी वाहून गेलं
पुढं हेमाचं काय झालं? हे विचारायचंच राहून गेलं

परवाच मला बाजारात अचानक हेमा दिसली
'ओळखलंच नाही मी..' म्हटल्यावर खुदकन गालात हसली

आईशप्पथ सांगतो तुम्हाला तिच्यात काय बदल झाला होता
चवळीच्या शेंगेला जणू आंब्याचा मोहोर आला होता

लग्नानंतर पाच वर्षात हेमा गरगरीत भरली होती
मागे उभ्या नवऱ्याने हातात भाजीची पिशवी धरली होती

सोडावॉटर जाऊन आता कॉन्टॅक्ट लेन्स आले होते
कडेवर एक आणि हातामध्ये एक असे दोन प्रिन्स झाले होते

मंगळसुत्र मिरवत म्हणाली, "हे आमचे हे"
"बराच वेळ हात अवघडलाय जरा भाच्याला घे"

बरं झालं बरोबर मी माझ्या बायकोला नेलं होतं
माझ्या प्रेयसीनं नवऱ्यासमोर मलाच 'मामा' केलं होतं

म्हणून, आयुष्यात माणसाने कधी चुकू नये नेमात
शाळेत असतान मीही एकदा पडलो होतो प्रेमात......

Source : unkown

नातं

ही जपानमध्ये घडलेली अगदी खरीखुरी घटना ! एकदा तेथे एका माणसाने आपल्या घराचं नूतनीकरण करायला सुरुवात केली. असे करतना भिंत तोडून उघडायला लागते. जपानी घरांच्या भिंती लाकडाच्या बनवलेल्या असतात आणि त्यांत सहसा पोकळी असते. 

तर, ही भिंत तोडताना त्य माणसाच्या असं लक्षात आलं की आतमध्ये एक पाल अडकून पडली आहे आणि भिंत सांधताना मारलेल्याएका खिळ्याततिचा एक पाय चिणला गेला आहे. त्याला त्या पालीची अवस्था पाहून खूप दया आली आणि त्याचं कुतुहलही जागृत झालं, की हा खिळाजवळपास ५ वर्षांपूर्वी हे घर नवीन बांधलं तेंव्हा ठोकला गेला होता. मग ५ वर्ष पाय चिणलेल्या अवस्थेत ही पाल जिवंत कशी राहिली असेल? असं काय घडलं होतं कीत्या अंधार असलेल्या पोकळीत हालचाल न करता ती पाल जिवंत कशी रहिली? जे जवळजवळ अशक्य होतं. त्यानं त्याचं काम अक्षरशः थांबवलच आणि तो त्य पालीवर लक्ष  ठेवून बसला, की ती आता कशी, काय खाते? काही वेळाने पाहता पाहता त्याच्या लक्षात आलं की तेथे दुसरी पालही आली आहे आणि तिच्या तोंडात अन्न आहे आणि ती हळू-हळू त्या खिळलेल्या पालीला ते अन्न भरवत आहे!!! हे पाहून तो माणूस अवाक झाला, गहिवरला. कल्पना करा १ नाही, २ नाही तर ५ वर्ष न कंटाळता एक पाल आपल्या जोडीदाराची अशी सेवा करते, अजिबात आशा सोडून न देता ! एक पाली सारखा नगण्य प्राणी आपल्या प्रिय जोडीदाराला सोडुन न जाता त्याची अशा प्रकारे काळजी घेतो, तर आपण माणसं यांपासून काही तरी नक्कीच शिकू शकतो. तेंव्हा, अडचणीत असलेल्या आपल्या जवळ्च्या प्रिय व्यक्तीला नेहमी

आधार द्या जेंव्हा तिला तुमची खरोखरच गरज असते, तेंव्हा. "तुम्ही" म्हण्जे त्या व्यक्तीसाठी संपूर्ण दुनिया असू शकता. कोणतीही गोष्ट (नातं, विश्वास...) तुटण्यासाठी एक क्षणाचं दूर्लक्ष पुरेसं असतं, परंतु जोडण्यासाठी अख्खं आयुष्य पणाला लावावं लागतं........!